روانشناسی رفتاری مانند گذشته محبوب نیست، اما امروزه هنوز هم توسط والدین، معلمان، مربیان حیوانات و روانشناسان بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. روانشناسی رفتاری که رفتارگرایی نیز نامیده می شود، مطالعه رفتار انسان است. مطالعه و کاربردهای آن نحوه عملکرد سیستم مدرسه ما، نحوه آموزش والدین به فرزندان خود و نحوه توسعه و بازاریابی شرکت ها محصولات خود را شکل داده است. اگرچه مطالعه رفتارگرایی از دهه 1950 کاهش یافته است، اما اصول اولیه تحقیقاتی که برای بیش از 40 سال انجام شده است هنوز در جامعه امروزی پایه و اساس دارد و در وب سایت ها و وبلاگ های مختلف می توانید به آن ها دسترسی داشته باشید. اینجا را بخوانید تا با ساخت وبلاگ های روانشناسی رفتاری بیشتر آشنا شوید.
تعریف روانشناسی رفتاری
روانشناسی رفتاری مطالعه رفتار انسان است.بهترین تراپیست در تهران– محققانی که به رفتارگرایی معتقد بودند رفتار انسان را در موقعیت ها و شرایط مختلف مشاهده و اندازه گیری کردند. نتایجی که آنها به درستی یافتند، جامعه ما را شکل داده است. روانشناسی رفتاری تأثیرات ذهنی مانند خلق، احساسات یا شناخت را در نظر نمی گیرد. در عوض، تنها بر تأثیرات محیطی و شرطی سازی تمرکز می کند.
رفتارشناسان معروف
چندین رفتارشناس معروف مطالعه روانشناسی رفتاری را پایه گذاری کردند. اولین اشاره ای به رفتارگرایی که این مطالعه را آشکار کرد، نشریه ای به نام «روانشناسی به عنوان رفتارگرایان به آن است» بود که توسط جان بی واتسون در سال 1913 منتشر شد. رفتارشناسان معروف دیگر عبارتند از B. F. Skinner، که نظریه شرطی سازی عامل را توسعه داد، Edwin Ray. گاتری، ادوارد سی. تولمن، کلارک ال. هال و کنت اسپنس.
نظریه روانشناسی رفتاری
نظریه روانشناسی رفتاری این است که محیط فرد مستقیماً رفتار او را شکل می دهد. با مطالعه محیط یک فرد و کنترل آن می توان رفتار را با موفقیت اندازه گیری و اصلاح کرد. همانطور که جان بی واتسون در مقاله خود در سال 1913 بیان کرد، رفتارشناسان بر این باورند که اگر شما 20 نوزاد را بگیرید و آنها را در یک محیط مشخص بزرگ کنید، می توانید با رفتارهایی که انتخاب می کنید آنها را به بزرگسال تبدیل کنید.
تهویه
یکی از مهمترین چیزهایی که از مطالعه روانشناسی رفتاری به دست می آید، نظریه، مفهوم و کاربردهای شرطی سازی است. دو نوع شرطی سازی وجود دارد: شرطی سازی عامل و شرطی سازی کلاسیک. هنگام مطالعه این دو نوع مختلف شرطی سازی، به سرعت شباهت های بین این نظریه ها و نحوه آموزش معلمان و والدین به کودکان را تشخیص خواهید داد.
تهویه کلاسیک
در شرطی سازی کلاسیک، یک محرک طبیعی با یک محرک خنثی جفت می شود تا پاسخی ایجاد کند. در نهایت، محرک خنثی پاسخ را ایجاد می کند، حتی اگر محرک طبیعی دیگر وجود نداشته باشد. به عنوان مثال، فرض کنید می‌خواهید به کودکی آموزش دهید که در یک روز مدرسه، بلافاصله لباس بپوشد و به آشپزخانه بیاید. زنگ یک محرک طبیعی است و لباس پوشیدن محرک خنثی خواهد بود. در نهایت، کودک آنقدر به لباس پوشیدن بلافاصله پس از بلند شدن عادت می کند که حتی اگر زنگ هشدار به صدا در نیاید، این کار را انجام می دهد. این پاسخ شرطی نامیده می شود.
این نوع شرطی‌سازی اغلب برای ایجاد عادت‌های جدید یا ترک عادت‌های بد استفاده می‌شود و تا حد زیادی بر پایه تداعی‌ها بنا شده است. ایوان پاولوف، یکی دیگر از رفتارشناسان مشهور، اثربخشی شرطی سازی کلاسیک با سگ ها را به نمایش گذاشت. وقتی غذا به سگ ها داده شد، بزاق ترشح کرد. پاولوف غذا را با زنگ و سپس کت آزمایشگاهی مرتبط کرد. در نهایت، فقط محل پوشش آزمایشگاهی باعث ترشح بزاق سگ ها شد.
شرطی‌سازی کلاسیک بی‌خطا نیست. پدیده ای به نام انقراض وجود دارد که در آن ارتباطی که پاسخ شرطی را ایجاد کرده از بین می رود. این که چقدر سریع ممکن است رخ دهد به عوامل مختلفی بستگی دارد، مانند قدرت محرک در مراحل اولیه شرطی سازی و مدت زمان ادامه شرطی سازی.
شرطی سازی عامل
شرطی سازی عامل پرکاربردترین کاربرد روانشناسی رفتاری است. والدین، معلمان و حتی کارفرمایان از آن استفاده می کنند. با شرطی سازی عامل، رفتار یا پاداش می گیرد یا مجازات می شود. آشنا بنظر رسیدن؟ هر رفتاری نتیجه ای دارد. اگر آن پیامد به طور مداوم بد باشد، آزمودنی رفتار را متوقف خواهد کرد. اگر نتیجه خوب باشد، رفتار را تکرار می کنند. این پایه و اساس نحوه آموزش ما به کودکان در جامعه است. همچنین اغلب در آموزش حیوانات استفاده می شود.
شرطی سازی عامل نیز بیشتر بر اساس تداعی است. در این صورت تداعی ها بر اساس پیامدهای رفتارها ساخته می شوند. هنگامی که یک رفتار خاص با پیامد خاصی همراه باشد، آن رفتار یا تقویت می شود یا حذف می شود.
یکی از مهمترین چیزهایی که باید در مورد شرطی سازی عامل درک کرد این است که پیامد آن باید هر بار برای ایجاد ارتباط یکسان باشد. به همین دلیل است که اغلب به والدین گفته می شود که در تنبیه ها و پاداش های خود ثابت قدم باشند. مهم است که برای شرطی سازی عامل، نتیجه هر بار که رفتار هدف ارائه می شود یکسان یا بسیار مشابه باشد.
پس از یادگیری یک رفتار، می توان تقویت جزئی را اعمال کرد. به عنوان مثال، ممکن است هنگام ایجاد این عادت، هر بار که کودک ظرف‌ها را می‌شوید، به او پاداش دهید، اما پس از ایجاد عادت، ممکن است فقط هر هفته به کودک کمک هزینه یا نوعی غذا پاداش دهید. تقویت جزئی نباید در مراحل اولیه شرطی سازی عامل استفاده شود، زیرا تقویت مداوم برای ایجاد پیوندها ضروری است. اطلاعات بیشتر را برای مطالعه مقالات علمی در این زمینه دنبال کنید.
